'Last van je hormonen?’ Echt zo’n verschrikkelijke uitspraak van menig man tijdens de tijd van de maand. Ja ik heb wel eens last van mijn hormonen. En nu ik zwanger ben en dus een lopende hormonale stuiterbal ben heb ik er ook last van. Maar waar ik tijdens het ongesteld zijn vooral last heb van onverwachtse huilbuien (omdat ik het eten aan heb laten branden bv) heb ik nu vooral last van een extreem kort lontje. Ik ben echt een ontzettend groot (letterlijk, ben ook nog veel dikker) draakje geworden tijdens de zwangerschap. En dat draakje is ook nog eens niet bang om alles te zeggen wat ze denkt. En ze weet het heel goed van zichzelf.
Terwijl ik normaal tijdens zo’n hormonale bui alleen hieraan toegeef bij degene die het dichtst bij mij staat, mijn vriend, laat ik het nu aan iedereen horen die het maar wil horen.
De walrus in bikini
Laten we maar beginnen bij mijn vriend. Zo was ik deze zomer op vakantie met mijn vriend en mijn ouders. Het begon al goed toen ik mijn bikini aan moest. Ik voelde mij gigantisch. Ik voelde mij een echte walrus met die dikke buik, benen, en ook erg lelijk door die zwangerschapsacne op mijn rug. Ik was dus ontzettend geïrriteerd en mijn vriend was er de dupe van. En mijn vriend maakte er grapjes over. Terwijl ik juist ontzettend op hem ben gevallen, omdat we elkaar altijd een beetje leuk pesten.. Maar als zwangere schieten die grapjes wel eens in het verkeerde keelgat en barstte de heks in mij los.
Snapte hij dan niet dat hij juist moest zeggen dat ik prachtig zwanger ben ipv mij constant liefkozend een walrus te noemen? Ik was mega gefrustreerd. Vervolgens moest ik ineens heel hard huilen: ik had het er maar moeilijk mee om zoveel aan te komen. Gewicht is toch altijd een dingetje bij mij, ik ben ooit veel afgevallen en nu kwam ik aan en ik kon er niks tegen doen. Gelukkig weet mijn vriend hier dan wel lief op in te spelen en moest ik vervolgens nog harder huilen omdat hij zo lief tegen mij was en omdat ik af en toe zo gemeen tegen hem was.
Liever in een hoekje van de kamer een boek lezen...
Een paar dagen later waren mijn ouders de sjaak. Zoals ik al zei ben ik normaal alleen de drakenkoningin tegen mijn vriend, maar nee, het was nu zo erg dat ook mijn ouders eraan mochten geloven. Ik vond heel veel dingen die ze deden maar irritant, waardoor mijn korte kontje alleen maar korter werd. En alles wat ik irritant vond resulteerde in een sago Inge die liever een boek las dan dat ik weer eens een spelletjesavond hield. Iets wat ik normaal heel erg leuk vind. Het was dus maar goed dat de vakantie maar een weekje duurde.
Meisjesdrama met mijn vriendinnen
Ook mijn vriendinnen ontkwamen er niet aan. Afgelopen zomer ging een van hen trouwen en waren we met de rest van de groep bruidsmeisjes. Er was een speciale whatsapp groep waarin we alles bespraken. Er moest overeenstemming komen over alles: de jurkjes die we aantrokken, het cadeau dat we gaven en ga zo maar door. Dat is natuurlijk een mission imposssible met een groep van 7 meiden met 7 verschillende meningen en 7 verschillende portemonnees.
Na maandenlang over alles te hebben geappt was het duidelijk dat iedereen het een beetje zat was. De irritatie was steeds beter voelbaar in de online gesprekjes. Zo ook bij deze hormonale stuiterbal. En hoewel ik normaal mij best kan distantiëren in dat soort gesprekken, vond ik nu dat ik best kon zeggen waarover ik het niet eens was en wat voor gevoel ik erbij kreeg. Niet slim. Doordat ik zei waar ik het op vond slaan ontstond er een halve ruzie tussen mij en mijn vriendinnen.
Terwijl ik opgefokt mijn mening aan het verkondigen was, kwam mijn vriend binnen. Hij had gelijk door wat er aan de hand was en trok zowat de telefoon uit mijn handen. Of het misschien beter was om even af te koelen en daarna pas weer te gaan appen. Na mijn frustratie bij hem geuit te hebben was de furie in mij alweer weggezakt. Het sloeg nergens op wat ik aan het doen was en ik wist gelijk al niet meer waarom ik zo boos was geweest. Oftewel: hormonen. Een beetje beschamend heb ik het uitgelegd, er is weer vrede. Tot op de dag van vandaag hoop ik maar dat ze het hebben begrepen.
Sorry, sorry, sorry
Dus bij deze lieve vriend, lieve ouders en lieve vriendinnen: mijn welgemeende excuses. Nog een maandje te gaan en ik zal mijn leven gaan beteren. Tot die tijd maak ik graag nog even misbruik van jullie medelijden/begrip van "och ze is hoogzwanger!". Ik beloof u, het zal beter gaan! Ohja, een dingetje: er schijnt ook nog zoiets te zijn als ontzwangeren. Maar dat zal best meevallen misschien ;)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten