‘Ik raakte zwanger tijdens mijn opleiding’

Zwanger zijn, zwanger raken, kinderen baren en opvoeden. Het is een hot topic waar altijd wel over te roddelen valt. Als je 20 bent, ben je te jong. Ben je 28 dan vraagt je familie bij elke verjaardag wel naar de kinderwens en ben je 36 dan kijkt men je medelijdend aan ‘omdat het misschien wel niet gelukt zal zijn’. Ben je zwanger en heb je geen vast contract? Oei, dat kan natuurlijk niet. Bij mij was het een gevalletje: 'Inge, zwanger? Maar ze moet nog afstuderen toch?' Jep.


 Een liefdevol gezin krijgen was voor mij ‘het' doel in mijn leven. Wellicht klinkt dit misschien een beetje burgerlijk en saai, maar zo voel ik dat echt. Als 12-jarige had ik een heel specifiek 10-jaren plan uitgedacht: studeren, werken, heel veel mooie reizen maken, vriend ontmoeten, trouwen en hopelijk rond mijn 29e een kindje krijgen. Precies op dezelfde leeftijd als mijn moeder dat toentertijd heeft gedaan. Ik besefte mij goed dat de kans dat mijn leven precies zo zou lopen niet heel groot was. Maar op de een of andere manier kwamen mijn wensen stuk voor stuk uit. Op mijn 21e studeerde ik af van mijn HBO opleiding Communicatie, daarna heb ik een jaar in Londen gewerkt, ontmoette ik mijn vriend, zijn we vrij snel gaan samenwonen en hebben we samen veel reisjes gemaakt. Ook had ik een baan gevonden in de communicatie.

En nadat we een jaar samen waren werd ik ineens niet ongesteld… Was ik zwanger? Ik slikte de pil al 10 jaar. Ik had totaal nog geen rammelende eierstokken. We waren immers pas een jaartje samen. Ik besprak het met mijn vriend. Realistisch als hij is zei hij: de kans was heel klein, de ongesteldheid kwam vast nog wel. Naarmate de dagen verstreken begon ik over een baby na te denken. Hoe zou het zijn? Ik begon erover te lezen. Ik keek op zwangerschapsfora. Stiekem begonnen de hormonen door mijn lijf te gieren. Een babytje, een mix tussen mijn vriend en mij. Zou hij mijn ogen krijgen en de kleur haar van mijn vriend? Wat zou dat bijzonder zijn. Onbewust begon ik uit te kijken naar de komst van deze imaginary baby.

En toen werd ik ongesteld. Niet zwanger, wel flink teleurgesteld Mijn eierstokken stonden in lichterlaaide: mijn moedergevoel was ontvlamd. Mijn kinderwens was drastisch gegroeid in die week. Het was de aanleiding van velen gesprekken die daarop volgden tussen mij en mijn vriend. Mijn vriend was realistisch: hij wilde wachten totdat we wat langer samen waren en totdat ik een vast contract in de pocket had. Ik begreep hem. Hij dacht vanuit zijn verstand, ik vanuit het klapperende eierstokken gevoel. De kinderwens werd weer weggeschoven. De jaren die daaropvolgend ging het elke keer hetzelfde. Met veel moeite zette ik het uit mijn hoofd, dit ging een paar maanden goed, totdat er weer iets gebeurde wat mijn moedergevoel triggerde. Het verlangen naar een kindje was op dat moment zo ontzettend groot. In de tussentijd had ik het totaal niet meer naar mijn zin op mijn werk en besloot ik toch maar te gaan solliciteren naar een andere baan.

 En die vond ik! Iets totaal anders. Namelijk een opleidingstraject bij een ziekenhuis, waarbij ik betaald zou worden tijdens mijn studie. Het was de perfecte kans om iets anders te gaan doen. Ik zou leren en werken tegelijk. Wel zou het in totaal 2,5 jaar duren, was het fulltime met daarnaast nog studietijd en werd het afgeraden om te gaan verhuizen, trouwen en kinderen te krijgen. Dat was toch wel een dingetje. Maar toch besloot ik ervoor te gaan. Het was namelijk een kans uit duizenden.

Inmiddels ben ik al 2 jaar aan het studeren, maar ben ik ook verhuisd en zwanger.  Twee van de drie dingen die dus werden afgeraden tijdens de opleiding. Ik heb tijdens mijn studie constant mijn wens uitgesteld, maar raakte aan het eind van de opleiding zwanger.  Ik was ontzettend blij. Maar uiteindelijk schopte het zwanger zijn mijn perfecte 10-jaren plan in de war. Nog niet afgestudeerd, nog geen vast contract. Ai.

Ik vind het nog steeds lastig om hier mee om te gaan. Ik ben altijd iemand geweest die alles in 1 keer goed deed en bij wie het altijd voor de wind ging. Ik kom mezelf ontzettend tegen. Ik ben aan de ene kant dolgelukkig dat eindelijk die grote wens is uitgekomen, ik voel mij ontzettend gezegend dat het ons zo gegund is dat we een kindje mogen krijgen. Dat er geen lang medisch traject voor nodig is. Maar in mijn achterhoofd is constant dat stemmetje: 'Ja maar Inge, je hebt geen vaste baan! Je bent nog niet klaar met de opleiding! Je moet straks weer fulltime werken en studeren!' Ik kan hier urenlang over piekeren.

Gelukkig kan ik hier steeds beter mee om gaan. Met hulp van anderen realiseer ik mij steeds beter dat het nu allemaal niet zo belangrijk is. Het belangrijkste is ons kindje.  Het kindje waar ik zo naar verlangde: het mooiste wat er is in het leven. Wat maakt het nou uit dat de situatie niet ideaal is, er zal altijd wel iets zijn waardoor het niet ideaal is. Ze zeggen toch vaak, zwanger zijn kan je niet plannen, en dat is ook zo. Ik ben nu rustig aan bezig alles goed uit te werken voor mezelf en ervoor zorgen dat het allemaal goed geregeld is na de bevalling. Hierdoor ontstaat er steeds meer rust in mijn hoofd. Ik ben er van overtuigd dat het allemaal goed komt. Er zijn vele wegen die naar Rome leiden en de mijne ga ik zeker vinden. Het belangrijkste is nu het kleine mannetje wat er nu in mijn buik groeit. Ik wil voor hem het allerbeste en met die gedachte kan ik de hele wereld aan.